Rozdział 2

Nie mogłam się skupić.

Każde przyjęcie okazywało się jedną wielką klapą, bo piłka odbijała się ode mnie jak od ściany a ataki zostały hamowane przez szczelny blok koleżanek lub latały po autach. Każde słowa reprymendy od koleżanek lub trenera jednym uchem wpadały, drugim wypadały. Moje myśli krążyły wokół jednego: jak mogłam tak się upić, żeby wyjść za Zatorskiego? Kto nam w ogóle udzielił ślubu? Kto był tak niedorozwinięty? Kto?!

-Amelia, wszystko gra? – Ola usiadła obok mnie. Pokiwałam głową, uśmiechając się lekko.

-Jakoś nigdy nie założyłam ci trzech czap z rzędu. – wzruszyła ramionami.

-Spadek formy.

-Tak nagły? – dociekała dalej.

-Jeny. – jęknęłam. – Dałam się upić Winiarskiemu, pasi?

-I mnie nie zabrałaś? – zasmuciła się środkowa.

-Uwierz mi, że przydałabyś się wczoraj. – mruknęłam cicho. Wstałam z niebieskiego krzesełka i spojrzałam na czarnowłosą. Wyszczerzyła się w odpowiedzi, odbijając Mikasę.

-Tylko nie mów nikomu. – zastrzegłam. Aleksandra „zakluczyła” sobie usta i wrzuciła klucz. Posłałam jej nikły uśmiech i udałam się do szatni. Sprawdziłam swoją Nokię. Znajdowała się na niej jedna nieodczytana wiadomość. Przyłożyłam palec do koperty i otworzyła się wiadomość od Zatorskiego.

Cześć, żoneczko moja ukochana i póki co jedyna :* Nie widziałem cię raptem parę godzin a już tęsknię :D Wyobraź sobie, że popytałem trochę i znam szczegóły naszego „cudownego” ślubu. Wpadnę koło osiemnastej to ci wszystko opowiem. Zrób dobra kolację, bo będę umierać z głodu. Do zobaczenia, Amelko :*

Miałam ochotę cisnąć telefon przed siebie i udusić autora wiadomości, ale nie miałam go pod ręką natomiast komórki było mi szkoda. Gdyby teraz Paweł tu był przysięgam, że jego życie wisiałoby na włosku.

-Wszystko dobrze? – zainteresowała się Agata, widząc moją nieciekawą minę.

-Tak.

Dlaczego nagle wszyscy zainteresowali się moim życiem? Nie mają własnego?

Wystukałam krótkie: Bardzo śmieszne. Wzięłam swoje rzeczy i ruszyłam pod prysznic.

Do domu wróciłam tuż przed siedemnastą i usiadłam na łóżku, zastanawiając się jakie to nowinki ma dla mnie bełchatowski libero. Nie minęło kilkanaście minut, a zabrzmiał charakterystyczny dźwięk dzwonka. Nie zdążyłam dojść do żadnych wniosków, nie zdążyłam nawet posprzątać.

Ślamazarnie powędrowałam do drzwi i wpuściłam przybysza do środka. Zatorski uśmiechnął się od ucha do ucha, wszedł do korytarza i miał zamiar pocałować mnie w usta. Skończyło się na zamiarach, bo wymierzyłam mu soczyste uderzenie w policzek, który szybko pokrył się czerwienią. Dotknął dłonią tego miejsca i zmarszczył brwi, pyszcząc ciche ała.

-Tak się wita?

-Nie masz prawa mnie całować. – warknęłam, udając się w kierunku kuchni. Po odgłosach wnioskowałam, że poszedł za mną. Rozsiadłam się na parapecie i spojrzałam wyczekująco na Pawła, który usiadł na krześle. Powtórzyła się sytuacja z rana.

-Słucham.

-Nie mów słucham, bo cię wyrucham.

-Gratulacje. – zirytowałam się, odgarniając włosy. – Rymowanki z przedszkola. Sześciolatek jest mądrzejszy od ciebie.

-No weź. – uśmiechnął się w jego mniemaniu rozbrajająco. –Do którego momentu pamiętasz?

-Obłapiający mnie Kłos. – skrzywiłam się na wspomnienie Karola, który już dawno stracił kontakt z rzeczywistością.

-Wrona mi powiedział, że pozazdrościłem mu… - wydawało mi się, ze się zarumienił a może to była wina zaczerwienionego policzka. Nie wiem. – Kazałem mu spadać i zająłem jego miejsce… - zawiesił głos. Patrzyłam na niego wyczekująco.

-No…

-Dobrze nam szło według naszego drogiego kapitana Wrony.

-Nie wierzę. – jęknęłam. –Nie wierzę, że mnie obmacywałeś.

-Z poranka wynika, że robiłem też coś innego. – zauważył błyskotliwie. Ściągnęłam laczka i wycelowałam nim w głowę libero, ale ten się uchylił i mój but wylądował na kuchence, na której na szczęście nic się nie gotowało.

-Winiar palnął coś, że seks przedmałżeński to grzech, więc zaproponowałem szybki ślub, żeby nie grzeszyć. – tym razem naprawdę się zaczerwienił. Wiedziałam! Wiedziałam od samego początku, że ten pomysł nie był mojego autorstwa. Jednak trochę siebie znałam.

-Wiedziałam. – szepnęłam. – Jak mogłam się na to zgodzić…

-Podobno byłaś cała happy.

-Jaaasneee.

-Alkohol zmienia człowieka.

-Co było dalej? – wbiłam wzrok w paznokcie stopy pomalowane na zielono.

-Okazało się, że Wlazły ma kumpla w urzędzie stanu cywilnego i Winiar z Mańkiem robili za świadków na cudnej uroczystości. – nie szczędził sarkazmu.

-Wczoraj Amelia Mazur, dziś Amelia Zatorska.

-Bardzo ładne nazwisko. – wyszczerzył się. Dlaczego on traktował to jak jakiś żart? Ta sprawa była bardzo poważna. Już zawsze miał być rozwodnikiem, a ja rozwódką.

-Kiedy załatwisz formalności?

-Prawnik mi powiedział, że spróbuje załatwić to jak najszybciej, ale nie podał daty. W najbliższych dniach będziemy podpisywać pozew. – informował mnie.

-Byle jak najszybciej.

-Związek ze mną to największy błąd w twoim życiu, nie? – mówił bezbarwnym tonem. – Błąd w poukładanym życiu Amelii Mazur, która chce robić wielką karierę. Może to przeznaczenie?

-Masz rację. – zacisnęłam usta w cienką linię. – Błąd. Błędem było ulegnięcie Winiarskiemu. Błędem był cały wczorajszy wieczór i noc.

-Zawsze mi się podobałaś. – wypalił ni z gruszki ni  pietruszki.  Uśmiechnął się przy tym cwaniacko a jego oczy przeszywały mnie na wskroś. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię.

-W moim poukładanym życiu nie ma miejsca dla facetów.

-Zdążyłem zauważyć. – wycedził. Jego mina już nie była taka wesoła. Nie miała tego uroku. Wy6dawał się zasmucony.

-Nie jesteś w moim typie. – poniekąd nie kłamałam, bo z wszystkich Bełchatowian podobał mi się tylko Wrona.

-Jaki jest twój typ?

Zastanowiłam się nad jego pytaniem przez dłuższą chwilę. Chyba nie znałam na nie odpowiedzi, ale jakoś musiałam z tego wybrnąć.

-Wysoki. – Paweł wypiła dumnie pierś. –No co? Mam metr osiemdziesiąt. Facet musi być wyższy.

-Jestem wyższy.

-Prawie nie widać. – odgryzłam się – Igła pasowałby lepiej.

-Igła jest twoim ideałem? – oczy prawie wyszły mu z orbit.

-A czemu by nie? – uniosłam brwi. – Chciałabym mieć faceta z takim charakterem. Reszta tak naprawdę się nie liczy.

-Ale Igła? – nie mógł tego przetrawić. Wszyscy wiedzieli, że Paweł i Krzysiek byli jak ogień i woda. Możliwe, że sympatią do siebie również nie pałali.

-No Igła. – przytaknęłam, uśmiechając się lekko. – Tyle, że trafienie na takiego to jak wygrana w totka.

-Racja. Drugiego tak specyficznego człowieka to chyba nie ma.

-A jaki jest twój ideał? – skoro powiedziałam mu, że chciałabym spotkać takiego mężczyznę jak Krzysztof Ignaczak to miałam prawo dociekać jaką dziewczynę chciałby spotkać podobno naturalny następca Krawca.

-Nie mam. – wzruszył ramionami. – Musi mieć to coś w sobie, co mnie urzeknie.

-Czym jest to coś?

-Piernik go wie. – wstał  z zajmowanego miejsca. Po jego ruchach widziałam, że chce się do mnie zbliżyć, ale ostatecznie zaniechał tego pomysłu. –Pójdę już. Cześć.

Spojrzał na mnie przez chwilę, po czym ruszył do wyjścia.

-Do zobaczenia. – rzuciłam za nim.

 od autorki: Pomyliła mi się liczba przy rozdziale jak informowałam. Wybaczcie mi to, ale jestem pieruńsko zmęczona tym wstawaniem.