3. Bo w mojej głowie zamieć czarne, czarne chmury zawierucha deszcz do spółki z gradem.

Złapał mnie w talii i przyciągnął do siebie. Na jego ustach gościł nikły uśmiech. Poczułam ciepły oddech na swojej szyi.
Chciałam krzyczeć, chciałam uciec jak najdalej. Chciałam aby zostawił mnie samą, abym mogła zatracić się w problemach. Nie chciałam, żeby patrzył na mój upadek. Nie pierwszy i nie ostatni. Za każdym razem wmawiałam sobie, że to będzie ten ostatni raz. Nigdy nie był. Upadałam po raz kolejny. Nie miał mnie kto przytulić i pocieszyć. Tak było najlepiej. Nikola to niszczył. Władował się w moje życie bez pytania o zgodę. Sprawiał, że chciałam uwolnić się od tego raz na zawsze. Czułam, że to niemożliwe.
Byłam dumna, że zachowywałam czystość od tygodnia. Był to tydzień w którym widywałam Nikole każdego dnia. 
-Flooraa? 
-Tak? - mruknęłam, wyswobadzając się z jego ramion.
-Nie słuchasz mnie. - stwierdził z wyrzutem. Wrzuciłam koszulkę, która miała służyć mi jako piżama. 
- No i co?
-Dlaczego tak zareagowałaś, co? – drążył temat od samego rana. Noc spędziłam w łazience, na zimnych kafelkach. Serb siedział pod drzwiami, próbując nawiązać kontakt. Nie udało mu się.
-Nie twój zasrany interes. - warknęłam. - Wychodzę do pracy.
-Nigdzie nie pójdziesz. - uśmiechnął się zadziornie, machając mi przed oczami kluczami.
-Nie obchodzi mnie co chcesz. - westchnęłam- Mam moich uczniów, którzy będą szczęśliwi jak nie przyjdę.
-Jeśli powiesz o co chodziło, to rozważę wypuszczenie cię do pracy. 
-Jeśli mnie nie wypuścisz, obiecuję, że zrobię ci z życia piekło. - zagroziłam, celując palcem w klatkę piersiową siatkarza. Ujął moją twarz w dłonie i spojrzał w moje oczy. Patrzył na mnie z uczuciem, co było nieprawdopodobne. Zastanawiałam się jak mógł mnie pokochać. Jak mógł? Jak mógł chcieć być ze mną?
Odpowiedź wydawała się prosta; nie wiedział. Nikola Kovacević nie znał mojego mrocznego sekretu. Praktycznie nikt go nie znał.
-Bardzo mnie to cieszy. - mruknął-Flora, powiedz o co chodzi...
-Nie twój interes.
-Masz racje. - zgodził się z błyskiem w oku- Chcę, żeby to był mój interes. Pomogę ci bez względu na to co jest twoim problemem.
-Nic i nikt nie może mi pomóc! - krzyknęłam. Po moich policzkach spływały słone łzy. Zaczęłam szarpać się z Serbem. Potrzebowałam kluczy. Chciałam wyjść. Odejść, jak najdalej od niego. Ukoić wewnętrzny ból. Nie mogłam jednak zdobyć tego przeklętego przedmiotu, który miał mi umożliwić wyjście z mieszkania. Siatkarz chwycił mnie za nadgarstki i pociągnął w kierunku pokoju. Protestowałam, ale nic sobie z tego nie robił. Okazał się zbyt silny. Usiadł na kanapie a mnie posadził na swoich kolanach. Oparłam głowę na jego torsie, łapiąc powietrze.
-Powiesz kiedy będziesz gotowa.
-Jeśli się dowiesz to się odwrócisz... –wyszeptałam. Czułam jak gładzi mnie po plecach. Całe moje ciało przechodziły dreszcze.
-Nie. - powiedział spokojnie. - Ile osób odwróciło się od ciebie gdy im o tym powiedziałaś?
Zastanowiłam się przez chwile. Nikt się ode mnie nie odwrócił, ale wiedziała zaledwie jedna osoba. Ona wspierała mnie w miarę możliwości. Może Nikola też miał być taką osobą. Może miał być moją motywacją do walki? Osobą dla której miałam wreszcie zacząć żyć.
-Akceptuj mnie. - szepnęłam, chowając głowę w zagłębieniu jego szyi. -Kochaj mnie.
-Nie musisz mnie o to prosić. - powiedział. - Jestem w tobie zakochany od dawna.
-Kochaj mnie. - powtórzyłam wpijając się w jego usta. Odwzajemnił pieszczotę. Czułam jak zachłannie czerpie w moich ust. W mik znalazłam się pod nim a jego ręce błądziły pod moim niebieskim sweterkiem. Jego dotyk powodował przyjemne uczucie. Dreszcz, który chciałam żeby trwał i trwał. Moje lekarstwo.
-Nie mogę. - westchnął, odrywając się ode mnie. Na powrót usiadł obok mnie.
-Dlaczego? – po raz kolejny poczułam się odrzucona. Miałam ochotę płakać. Miałam ochotę się poddać.
Spojrzałam na niego smutnym wzrokiem. On patrzył na mnie tak samo jak zawsze.
-Wszystko ma być jak należy. -rzekł. - Na seks przyjdzie czas.
Nie odpowiedziałam. Wstałam z kanapy, wzięłam klucze i udałam się do wyjścia. Mój partner podążył za mną. Otworzyłam drzwi i spojrzałam na niego przelotnie.
-To choroba. - wypaliłam. - Jestem chora. - powtórzyłam i wybiegłam z mieszkania. Daleko. Jak najdalej od oskarżycielskiego wzroku. Najdalej od wyjaśnień i pieprzonego jedzenia.
Tak. Przyznałam się Nikoli, że jestem niszczona od środka. Problem znajdował się w głowie. Męczyłam się z nim już od ponad dziesięciu lat. Były gorsze i lepsze dni.
Tak. Ja, Flora Oliveira miałam bulimie.
Upadałam i powstawałam.
Teraz znów padłam. Musiałam znaleźć w sobie siłę, aby jeszcze raz wstać. 
Może tym razem ten ostatni raz.

od autorki: To ja teraz poproszę mojego księcia z bajki, który mi pomoże o.