2. Tylko w tobie nadzieja.

Szkoła była już praktycznie pusta. Siedziałam w jednej z klas, uzupełniając dziennik. Nigdy nie myślałam, że skończę jako nauczycielka chemii w jednej z rzeszowskich szkół, dokładniej liceum. Mówiąc szczerze nie było to szczytem moich marzeń.

Wstałam z krzesła, biorąc dziennik. Wyszłam z klasy i zamknęłam drzwi. Wolnym krokiem kierowałam się w kierunku pokoju nauczycielskiego, który znajdował się piętrze.

Podskoczyłam gwałtownie, gdy ktoś objął mnie w talii. Obróciłam się do tego kogoś i obdarzyłam go morderczym spojrzeniem. Tak jak się spodziewałam był to Nikola z tym swoim cwaniackim uśmiechem. Skorzystał z mojej nieuwagi i skradł całusa, nic nie robiąc sobie z tego, że go odpycham. Był zdecydowanie zbyt silny.

-Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia. – zaczął, uśmiechając cwaniacko.

-No to patrz.– powiedziałam, idąc dalej. - Odrzucam ją. 

Serb zrównał się ze mną i kontynuował:

-Nawet nie wiesz o co chodzi.

-Wiem, że nie chcę wchodzić z tobą w głębsze relacje. – spojrzałam na niego kątem oka. Zmarszczył brwi, wbijając we mnie smutne spojrzenie. Musiałam być twarda i nie pozwolić mu na wkroczenie z buciorami w moje życia. Smutny wzrok na mnie nie działał...

-Daj mi szansę. – złapał mnie za rękę, co spowodowało, że popatrzyłam w jego oczy.

-Chcę być sama. – rzekłam twardo.- To mój świadomy wybór.

-Daj mi trochę czasu. – nie przestawał walczyć. – Otwórz się przede mną. Poznaj mnie a przekonasz się, ze nie jestem zły…

-Nie zrozumiesz mnie… - westchnęłam, wyrywając dłoń z jego uścisku.

-Flora.

-Co? – warknęłam.

-Szansa. – wyszczerzył się. – Jeden wspólny weekend. Przekonasz się do mnie albo i nie.

-A jeśli nie? – zmarszczyłam brwi, zaintrygowana jego propozycją. – Co wtedy?

-Jeśli będziesz chciała to zniknę z twojego życia. – oznajmił śmiertelnie poważnie, co było do niego niepodobne.

-Dobra. – dałam za wygraną. To była jedyna okazja, aby Nikola zostawił mnie w spokoju. Byłam pewna, że nie dam mu się omotać. Znałam siebie i wiedziałam, że nie chce nikogo mieszać w swoje sprawy, problemy. 

Kovacević przyciągnął mnie do siebie i złożył na moich ustach pocałunek, który oddałam. Nie miałam siły protestować. Miałam nadzieję, ze nikt nas nie zobaczy.

-To mi się podoba. – wymruczał do ucha. –Zawsze będę cię tak witał.

-Nie bądź taki do przodu. – odparłam. – Jeszcze nie postanowiłam spędzić z tobą reszty życia.

-Kiedyś to zrobisz. – stwierdził, odgarniając włosy z mojego czoła. – Idź po rzeczy i czekam przed budynkiem.

-Chyba umawialiśmy się na weekend a nie na spotkanie teraz. – zauważyłam błyskotliwie. – Mam testy do sprawdzenia.

-Nie załamuj. – jęknął, opuszczając bezradnie ręce. – No to idę z tobą. Chętnie przypomnę sobie pierwiastki.

-Jestem wymagającym nauczycielem. – mruknęłam, próbując go wyminąć. Niestety nie udało mi się.

-Dam sobie radę. – pochylił się w moim kierunku i poczułam jego ciepły oddech na swojej szyi.

-Zaraz wracam. – po raz kolejny dzisiejszego dnia dałam za wygraną. Wyminęłam go, tym razem bez przeszkód, i ruszyłam do pokoju nauczycielskiego gdzie zostawiłam dziennik IIb i zabrałam czerwoną kurtkę.

Nikola czekał przed szkołą. Kiedy się zjawiłam wziął mnie za rękę. Protestowałam, ale siatkarz nie słuchał. Ciągnął mnie w kierunku swojego BMV zaparkowanego koło Biedronki.

Kilkanaście minut później wylądowaliśmy pod moim blokiem. Otworzył przede mną drzwi auta, po czym podążył za mną do mojego mieszkania.

Kiedy weszliśmy od razu rozsiadł się w pokoju, patrząc na mnie przenikliwie.

-Zjemy jakieś jedzonko? – oczy mu zabłysły.

-Nie jestem głodna. – mruknęłam, siadając na fotelu.  –Jadłam niedawno.

-No weź… - jęknął. – Umrę z głodu.

-Trzeba było się wcześniej najeść. – warknęłam, lecz mnie nie słuchał. Rozmawiał przez telefon. Wnioskowałam, że zamówił pizzę.

-Nie powinieneś się tak odżywiać. – zwróciłam  uwagę, kiedy wkroczył do pomieszczeni z posiłkiem. Położył pizzę na stoliku i wziął z niej wielki kawał.

-Kryzysowa sytuacja. – wyszczerzył się, urywając kawałek ciasta.

-Za Nikusia. – zachęcał, robiąc samolocik w kierunku moich ust. Kusiło, tak cholernie kusiło, ale   nie chciałam. Musiałam być silna, żeby potem nie spędzać wieczności w łazience. Miałam ochotę wywalić Nikolę i ten jego obiad.

-Przecież nic ci się nie stanie. – ciągnął.

-Przestań! – krzyknęłam, wstając. Nie wytrzymałam. – Nie będę jadła tego gówna! – dodałam i zamknęłam się w łazience. Chwilę później usłyszałam ciche pukanie do drzwi.

-Flora, co się stało? – pytał. – Flora, przepraszam.

Nie odpowiadałam. Siedziałam po ścianą, czując zimne płytki przez ubranie. Po moich policzkach spływały łzy. Zastanawiałam się co zrobiłam ze swoim życiem. Jak mogłam dopuścić, żeby coś takiego mną zawładnęło?

Od autorki: Nie bardzo mi się to podoba, ale trudno.